Po svom poreklu, klarinet je najmlađi drveni duvački instrument. Još u antičko doba i u srednjem veku postojali su različiti tipovi duvačkih instrumenata. Prvi klarinet je napravio nemački graditelj flauta Johan Kristof Dener, između 1690. i 1700. godine. On je preradio jednu vrstu šalmaja, povećavajući mu zvučni obim dodavanjem broja rupica i dve dirke.

Klarinet je dobio ime po visokim baroknim trubama svetlog zvuka, zvanim klarinama (clarino), čiju je ulogu u orkestru kasnije i preuzeo.

Dalje usavršavanje klarineta je vezano za brojna imena graditelja i sviranja na njemu, koji su mu tokom vremena dodavali pojedine dirke. Sigurno najrevolucionarniji napredak klarineta predstavlja primena Bemovog mehanizma, iz 1840. godine.

U prošlosti su građeni klarineti u raznim veličinama i štimovima, a danas se najviše koriste B i A klarineti, ređe Es, kao i bas klarinet.

Među prvima u orkestru klarinet koriste francuski kompozitor Ramo i predstavnici manhajmske škole. Naročito ga je cenio i upotrebljavao Mocart. Od njegovog vremena, klarinet se redovno nalazi u simfonijskom orkestru, a koristi se i kao solo instrument.

 

U osnovnoj muzičkoj školi klarinet se izučava šest godina. U I razred može da se upiše učenik od 11 godina i mlađi.